In memoriam Ton Soetmulder

In 1973 kwamen Ton en Marlies met dochter Mieke en zonen Rob en Paul wonen in de Jan Tooropstraat te Oud-Beijerland. Hij zocht een hockeyclub in de buurt voor zijn zoon Paul die in Brielle al met buurjongens af en toe een balletje was gaan slaan. Ton kende deze sport eigenlijk alleen van naam, maar was begeesterd geraakt tijdens een wedstrijd op de Olympische Spelen zomerspelen in München waar hij mee naar toe genomen was door zijn vriend en zakenrelatie Stewart Macklachlan.

Op het Recreatieoord raakte hij op een zaterdagmorgen in gesprek met Toos Verhoef, toenmalig bestuurslid jeugdzaken van onze club. Beiden raakten enthousiast door dat gesprek. Al snel bewogen alle kinderen Soetmulder zich na genoemde ontmoeting tussen Toos en Ton op het hockeyveld en zij wisten zich verzekerd van de steun van hun Vader in de vorm van zijn aanwezigheid die niet zelden onopgemerkt bleef vanwege zijn verbale betrokkenheid bij het wedstrijdverloop.

Na enige tijd breidde de betrokkenheid van Ton zich uit naar alle teams waarin zijn kinderen speelden en zijn bijdrage aan allerhande neven activiteiten werd door de jeugd zeer op prijs gesteld.

Achter: Ton Soetmulder, Anja van Linschoten, Caroline Groeneboom, Jeannette van Gilst, Emma Spruit, Gwendoline Haslinghuis, Connie Braams, Saskia Schriel, Ellen van Dam, Aimee Klein, Corinne Erkens, Leo HuversVoor: Senno Verhoef, Marleen Oele, Elsbeth v Wely, Petra van de Meer & Eveline Appelius van Hoboken

Zijn enthousiasme nam met de jaren toe en dat resulteerde o.a. in het volgen van trainingscursussen. Zijn eerste hockey trainingen vonden plaats op de ijsbaan, het trainingsveldje dat iedere winter onderwater werd gezet, achteraan het recreatieoord.

Zo’n 30 jaar heeft hij zich ingezet als coach en trainer van met name meisjes, dames en het veterinnen team. Het geven van training deed hij graag en vol overgave. Hoewel geduld niet bepaald zijn sterkste karaktertrek was, had hij met de meisjes een soms eindeloos geduld om hen iets te leren.

Copyright: Marita de Haan

Weliswaar op voorwaarde dat ieder naar eigen kunne haar best deed, want lanterfanten of gebrek aan inzet was taboe en kon in het ergste geval leiden tot wegzenden van de training. En ondanks "ik hoef je nooit meer te zien” kwam het later meestal wel weer goed, want hij voelde zich heel erg betrokken. Als hij het idee had dat een van de meisjes ergens mee kampte, hetzij fysiek hetzij psychisch, dan zocht hij altijd contact met de ouders om zijn waarneming onder hun aandacht te brengen.

Nog altijd draagt ons clubhuis herinneringen aan de uitwisseling met de Lincoln Christ Hospital School uit Lincolnshire. Om het jaar gingen twee meisjesteams, later aangevuld met een jongensteam, met de ferry van Rotterdam naar Hull en vervolgens met de bus naar Lincoln.

Het andere jaar kwamen de teams uit Engeland naar de Hoeksche Waard onder leiding van hun lerares Berryl Goss. Voor menigeen aan weerszijde van de Noordzee het jaarlijks sportief hoogtepunt. Hoewel beiden zich altijd bescheiden op de achtergrond hielden waren Ton en zijn Schotse vriend Stewart de initiatiefnemers en de organisatoren van deze hockeyfestijnen met toebehoren.Ton heeft voor de jeugd van onze club heel veel betekend en ik ben er van overtuigd dat bij het horen van zijn naam bij velen een aangename herinnering bovenkomt. Zo lang zijn afnemende gezondheid het toeliet heeft hij in dienst van de KNHB zich nog een tiental jaren ingespannen bij het beoordelen van sportaccommodaties op hun geschiktheid voor het spelen van zaalhockey. Hij was een graag geziene figuur in de hockeywereld en dat is mij nog eens gewaar geworden toen ik met hem jaren geleden het WK in Den Haag bezocht. Gezeten in een rolstoel werd hij door velen herkend en aangesproken. Bij de gratie van hem genoot ik mijn lunch in de VIProom.

Wekelijks verscheen bij onze club het zogenaamde gele blaadje met daarin de opstellingen, het wedstrijdprogramma en enige wetenswaardigheden van dat moment. Jan Hordijk sr. verzorgde samen met Herman van den Broek de inhoud en de productie vond plaats bij James & Co.

Op een gegeven moment bestond in onze club behoefte aan een ‘echt’ clubblad. De naam STYX werd bedacht door Dido van den Broek en de ondertitel ‘uit de hoeksche klei getapt’ ontsproot aan de geest van Jaap Goossens. Aan de wieg van het eerste en vele volgende nummers stond Ton. In de keuken bij Ton en Marlies typten Anneke Noteboom en Nelleke Tjeenk Willink de tekst op een speciaal door Ton van kantoor meegebrachte elektrische IBM met bolletje. Deze machine had zelfs een correctielint. Vanuit de redactie heeft Ton een grote rol gespeeld bij de productie van ons clubblad.

Ton werd in 1936 geboren in Medan in het toenmalig Indië, het gezin kwam in 1952 verplicht terug naar Nederland vanwege de politieke veranderingen in Indonesie. Hij was drager van de groene baret, ten teken dat hij zijn opleiding bij de Commando’s met goed gevolg heeft doorlopen. Ook dat was aan hem te merken: waar anderen de moed al lang hadden opgegeven, zette hij door. En vaak met goed gevolg. Hij was bepaald niet kinderachtig en niet voor een kleintje vervaard.

Met behoud van zijn eigen mening, was hij bereid om ter wille van de lieve vrede zich te schikken naar de ander en dan was het ook prettig om met hem samen te werken. Hij gunde steeds de ander de eer en trad nooit op de voorgrond, behalve als hij langs de lijn stond en vond dat zijn team enige verbale steun wel kon gebruiken.

Hij overleed op bevrijdingsdag 2021 en is in zijn tijd voor MHC Hoeksche Waard van grote betekenis geweest, en daarom werd hij benoemd tot lid van verdienste van onze club en later ook tot erelid. Zaltbommel, 10 mei 2021 ph.

Met dank aan de samenstellers van dit document: Peter Hotke (Erelid), Edward van der Velden & Paul Soetmulder

Reacties

Reageer op het nieuws